Bitemarks on her tongue

Een schreeuwende zwarte vrouw schreeuwt harder dan je menstruatiekrampen. Luider dan de donder, luider dan een vulkaanuitbarsting, dan vuurwerk, dan een hooligan. Want als zij schreeuwt is ze niet de enige. Ze schreeuwt met haar voorouders. Wat als we onze onderdrukte woede de ruimte geven die het zo verlangt?

Laag voor laag pelt ze haar schreeuw af en ondervindt ze een verlangen wat eronder zit: een verlangen naar geborgenheid, geborgenheid in de harde realiteit van een onvoorspelbare wereld. In deze fysieke, beeldende, muzikale reis begint zij zich langzaam af te vragen of ze beter in haar moeders baarmoeder had moeten blijven. Gedragen door het warme vruchtwater en in stilte fantaseert ze over dat bevrijdende gevoel. 

Deze versie van Bitemarks on her tongue is een doorontwikkelde versie. Sue-Ann geeft toe aan haar eigen vermoeidheid als zwarte vrouw en het vechten tegen onrecht maar put tegelijkertijd ook kracht uit het nemen van een stapje terug. Hoe bevrijdend is het om te schreeuwen? Is dat nog steeds zo? Is schreeuwen nodig om de emotionele resetknop in te drukken?