Bitemarks on her tongue
-
ma 11 nov20:15 - 21:15Theater aan het SpuiZaal 2
Een schreeuwende vrouw schreeuwt harder dan je menstruatiekrampen. Luider dan de donder, luider dan een vulkaanuitbarsting, dan vuurwerk, dan een hooligan. Want als zij schreeuwt is ze niet de enige. Ze schreeuwt met haar voorouders. Wat als we onze onderdrukte woede de ruimte geven die het zo verlangt?
Laag voor laag pelt ze haar schreeuw af en ondervindt ze een verlangen wat eronder zit: een verlangen naar geborgenheid, geborgenheid in de harde realiteit van een onvoorspelbare wereld. In deze fysieke, beeldende, muzikale reis begint zij zich langzaam af te vragen of ze beter in haar moeders baarmoeder had moeten blijven. Gedragen door het warme vruchtwater en in stilte fantaseert ze over dat bevrijdende gevoel.
Deze versie van Bitemarks on her tongue is een doorontwikkelde versie. Sue-Ann geeft toe aan haar eigen vermoeidheid als vrouw en het vechten tegen onrecht maar put tegelijkertijd ook kracht uit het nemen van een stapje terug. Hoe bevrijdend is het om te schreeuwen? Is dat nog steeds zo? Is schreeuwen nodig om de emotionele resetknop in te drukken?
★★★★ Bels bewegingen, teksten en typetjes wekken in de performance Bitemarks on her tongue een schatergelach op, maar langzaamaan wordt duidelijk wat haar personages onderdrukken.
In English
A screaming black woman screams louder than your menstrual cramps. Louder than thunder, louder than a volcanic eruption, than fireworks, than a hooligan. Because when she screams, she is not alone. She screams with her ancestors. What if we give our suppressed anger the space it so desires?
Layer by layer, she peels off her scream and experiences a longing that lies beneath: a longing for security, security in the harsh reality of an unpredictable world. In this physical, visual and musical journey, she slowly begins to wonder whether she should have stayed in her mother's womb. Carried by the warm amniotic fluid and in silence, she fantasizes about that liberating feeling.
This version of Bitemarks on her tongue is an evolved version. Sue-Ann acknowledges her own weariness as a black woman and fighting injustice but also finds strength in taking a step back. How liberating is it to scream? Is it still? Is screaming necessary to hit the emotional reset button?
Credits
Performance & spel Sue-Ann Bel | Dramaturgie Simone Zeefuik | Eindregie Romana Vrede | Componist Ata Güner | Kostuumontwerp Sandro Lima | Techniek Wim Bechtold, Martijn Huisman en Arjen Fortuin | Productie Productiehuis Theater Rotterdam | Met dank aan Hélène Vrijdag, Khadija El Kharraz Alami en Yahmani Blackman | Scènefoto's Bart Grietens