Loesje en GEORGE

Zo heeft Tobe Vandekerckhove met GEORGE een abstracte groteske vorm.

En Jessie Holtkamp koos met (OM TE VERWIJDEREN) Loesje ervoor om haar verhaal in een naturalistische, realistische, a-theatrale vorm te vertellen.

(OM TE VERWIJDEREN) Loesje

Wie kan een psychiatrische patiënt het beste helpen? Het moet iemand zijn die dat wil... en die dat was... of is... iemand als Loes, vindt Loes.

Loes weet hoe het is om op straat te moeten slapen en wakker gemaakt te worden met een schop tegen je buik omdat je stinkt. Jezus Christus had ook geen diploma en toch was hij een genezer. Loesje weet wat ze wil en stort zich ongevraagd in een open sollicitatie.

Geïnspireerd door de taal van Keefman (Jan Arends) gebruikt de onzichtbare dakloze Loesje nu haar eigen stem.

GEORGE

Een absurde & tragische voorstelling over LEVEN IN EENZAAMHEID.

GEORGE, een eenzame demente ziel die de herinneringen van zijn bestaan oprakelt. Herbeleeft. Belichaamt. Vertelt. Ziet. Hoort. Voelt.

In GEORGE kijkt maker Tobe Vandekerckhove eenzaamheid recht in de ogen. Hij rakelt biografische herinneringen op. Herinneringen zoals geëlektrocuteerd worden. Overvallen worden in het bruisende Londen.

Hoe zien die herinneringen eruit bij een demente eenzame ziel? Via het theater hoopt hij de weg te vinden naar vrijheid. Verlost te worden uit het eeuwige denken dat zich steeds opnieuw en opnieuw nestelt in zijn hoofd. Die drang naar verlossing opzoeken, die weer vergeten en nooit terugvinden.