De voorstelling die ik niet wilde maken

"Na de dood van mijn man kon ik ook niet zonder een paar glaasjes de dag doorkomen. Om twee uur te kunnen slapen dronk ik alcohol en slikte ik kalmeringsmiddelen. Ik kon niet in slaap vallen, als ik dat deed werd ik binnen een half uur weer wakker. Alleen in huis, alleen in een land waarvan ik de tradities bij de dood niet kende. Wat voor tradities? Na de crematie ging iedereen naar huis. Zand erover. Wat moest ik verder doen in mijn nieuwe land zonder mijn man? Een land waarin ik vrienden had, maar die bleven voorzichtig aan de telefoon en wisten niet wat ze moesten doen. Want rouwen doe je in je eentje, zeggen we in het Nederlands.

Het maakt niet uit hoe geïntegreerd je bent, er zijn momenten en situaties waarin je nog steeds de buitenlander bent. Alles wat ik de laatste zeventien jaar onderdrukt heb komt nu naar boven. Blijkbaar was ik nog steeds een Roemeense die haar wortels miste. Ik miste zeker de rituelen rond de dood. Ik zat op de bodem van de oceaan, en iedereen zat bij de oppervlakte op mij te wachten. Overdag zat ik een paar uur in huis op de bank, ’s avonds begon de paniek en ik maakte altijd buiten een paar rondjes en ik belde een of twee vrienden, altijd dezelfde. Een van hen gaf me een nummer van een organisatie waarnaar mensen mogen bellen die zich geen raad weten." - Mira Feticu in de Groene Amsterdammer.