Omelas

Een paar dagen terug liep ik over een zebrapad. Kruiste ik dus zo een vrouw. EEN VROUW weetjewel, en het was allemaal zo smeuïg. Zonlicht, perfect, briesje door haar haar. We kruisten elkaar. Liepen langs elkaar heen. Ik heb even omgekeken. En zij ook. God mag weten waarom, maar zij keek ook om. En we liepen door. De knapste mensen zijn altijd voorbijgangers, toch?

Wij worden smoorverliefd. Zij leert mij van alles over de wereld. Over het hele ecosysteem en klimaat enzo. En racisme. Over het feminisme en de armoedegrens. Het klinkt zo mega banaal nu, alsof ze gewoon elk onderwerp afging en een paar krachttermen ertussen smeet zeg maar. Maar het was echt alsof voor het eerst dingen in mijn hoofd samen kwamen. Omdat zij als een prachtig weefstertje al die dingen bij elkaar bracht. Dingen die ik wel voelde, maar niet echt uit kon leggen. Zij wel.